In 2020 heb ik Rina geholpen om haar ouderlijk huis op te ruimen, na de dood van haar vader.

Rina is enig kind en woont dicht bij haar ouders. Rina is gescheiden en heeft een zoon van 18 jaar.

Rina’s vader overleed eind 2019 na een lang en intensief ziekbed waarbij zij veel mantelzorg op zich had genomen.
Precies in een tijd waarin ze zelf nét verhuisd was en hoopte rustig haar eigen huis op orde te krijgen.
Dát heeft ze geparkeerd tot ze weer meer aandacht en tijd vrij zou hebben.
Maar dat duurde langer dan ze gehoopt had.
Na de dood van haar vader ging haar moeder namelijk ineens hard achteruit.
Vervolgens kwam corona.
Na maanden van – wederom – mantelzorg door Rina werd haar moeder tijdens de eerste lockdown in een verzorgingshuis opgenomen.

Geen tijd om te rouwen: opruimen

Een hele opluchting voor Rina. Maar tijd om te rouwen over de dood van haar vader en de ziekte van haar moeder was er amper.
Want nu was er ook nog de zorg voor het huis van haar ouders. Een koophuis dat verkocht moest worden.
En voordat het überhaupt te koop gezet kon worden, moest er eerst opgeruimd worden.
Ga er maar aan staan… in je eentje.

Dit gaat helemaal niet over opruimen.
Over spullen loslaten of rommel.
Of misschien uiteindelijk toch weer wel?
Zoals alles met elkaar te maken heeft?
In ieder geval: ik voel dat ik dit met je moet delen.
Dus daar gaat ‘ie:

Mijn allerbeste ingevingen heb ik ’s morgens vroeg.
Wanneer ik goed geslapen heb.
Mijn hersenen hebben alles verwerkt van de vorige dag.
Het is fris en ruim in mijn hoofd.
Een hele nacht niet nagedacht.
Een hele nacht heb ik niet ‘in mijn hoofd’ gezeten.

Ik ontwaak uit mijn slaap, zonder wekker.
Ben nog niet echt wakker.
Niet wakker genoeg om te gaan nadenken.
Lig nog lekker te dommelen.

En dan is er ruimte voor dat andere.
Voor ingevingen, ideeën, inzichten en aha’s…
De dingen die ik niet bedenk.
Maar die me ‘gewoon’ te binnen schieten.
Een soort wakker dromen.
Lees snel verder