Wablief?
Wat kun je nou leren van een paar zwembandjes?
Nou, het is maar nét hoe je daar naar kijkt.
En ik kijk toevallig door mijn opruimbril.
Of mijn spullenloslaatbril;)
Daardoor zie ik altijd de gekste symboliek.
Ook in een paar oranje zwemvleugeltjes!
Lees maar met me mee.
Ik ben met dochterlief en een vriendinnetje in ons favoriete zwembad.
Het is herfstvakantie en lekker onstuimig weer buiten.
Ideaal om een dagje te gaan zwemmen.
Ik zit in de ‘foyer’ van het zwembad.
Het is hier ruim en licht ingericht.
Kunst aan de muur en goede koffie.
Perfect voor ouders om te wachten terwijl hun kroost aan het zwemmen is.
Ik kan hier rustig werken terwijl de dames uren in het water liggen.
Twee vliegen in één klap.
Af en toe neem ik even pauze.
Kop koffie, praatje maken met iemand.
Naar buiten staren.
Beetje om me heen kijken.
Bij de kassa zie ik twee oranje zwemvleugeltjes liggen.
Die kun je hier kopen.
Misschien zelfs wel huren?
Kinderen zonder diploma moeten hier namelijk van die zwemvleugeltjes dragen.
In gedachten verzonken flits ik terug in de tijd…
Ik heb in mijn leven al heel wat van die ‘bandjes’ opgeblazen.
En weer leeg laten lopen.
Zolang onze dochters hun A-diploma nog niet hadden.
Een tijdlang beheerste zwemles de vrijdagmiddag bij ons in huis.
Toen haalde onze oudste haar A-diploma.
Hoera!
Nooit geen zwemvleugeltjes meer voor haar.
Maar ja, haar zusje is 3,5 jaar jonger.
Die moest nog met zwemvleugeltjes blijven zwemmen.
Dat vond ze niet leuk.
Op zwemles leerde ze zónder die drijfmiddelen zwemmen.
En dan moest ze bij het vrij zwemmen in een ander bad weer zwembandjes om?
Hoe frustrerend is dat?
Ze heeft regelmatig gemopperd en gevraagd waarom ze niet zonder mocht.
Tot ook zij haar A-diploma haalde.
Hoera!
En toen mochten alle zwemvleugeltjes weg!
De zwemvleugeltjes hoorden bij een tijdperk dat nu definitief voorbij was.
Een tijdperk waarin de kinderen nog geen zwemdiploma hadden.
En waarin ze iets niet mochten: zonder bandjes zwemmen in het zwembad!
We hebben de zwemvleugeltjes meteen doorgegeven.
Aan een gezin met jongere kinderen.
Die er weer veel plezier van hebben gehad.
En wie weet hebben zij ze later ook wel weer doorgegeven.
Als de zwemvleugeltjes niet lek of zoek zijn geraakt;)
Ik kan me niet voorstellen dat we die oranje zwemvleugeltjes zouden bewaren.
En ik zie ook niet veel klanten die dit bewaren.
Voor onze kleinkinderen?
Over 10-15-20 jaar?
Dan is dat plastic helemaal vergaan.
Eeuwig zonde.
Terwijl andere kinderen en ouders er NU zoveel plezier van kunnen hebben.
“Clutter is everything that is no longer serving you”
– Brooks Palmer, uit het boek ‘Clutterbusting’
“Rommel is alles wat jou niet langer dient.”
Daarmee maak ik het bruggetje naar andere kinderspullen.
Grotere, duurdere spullen.
Kinderwagens, kinderstoelen, ledikantjes, fietsjes, stepjes, (rol)schaatsen, enzovoort.
Wat ik vaak zie is dat ouders deze spullen wél jarenlang bewaren.
Voor de kleinkinderen.
Over 10-15-20 jaar.
Misschien zijn die spullen dan nog niet vergaan.
Maar het is wel zonde.
Want die spullen dienen dan jarenlang niemand meer.
Hoe zou het zijn wanneer we er op vertrouwen dat alles wat we nodig hebben er altijd zal zijn?
Ook voor onze kinderen en onze kleinkinderen.
Over zoveel jaren geven onze kleinkinderen ook spullen aan elkaar door.
Over zoveel jaren helpen onze kleinkinderen elkaar ook.
Over zoveel jaren lenen en ruilen en delen onze kleinkinderen ook.
Misschien wel veel meer dan we ons nu kunnen voorstellen.
Ik kies ervoor om daarop te vertrouwen.
De zwemvleugeltjes staan voor mij symbool voor dat vertrouwen.
Mijn kinderen kunnen nu letterlijk zonder zwemvleugeltjes.
We geven ze nu door.
Ik merk dat ik hier nog wel veel meer over wil schrijven.
Er ligt zo iets essentieels onder bewaren of loslaten.
Iets dat verder gaat dan ons eigen huishouden…
Maar voor vandaag is het wel genoeg.
Ik ben namelijk heel benieuwd naar jou.
Kun jij dat vertrouwen voelen wat ik hierboven noem?
Of voelt dat heel anders voor jou?
Kun jij makkelijk dingen loslaten en wegdoen?
En met welke reden bewaar je bepaalde kinderspullen juist wél?
Schrijf het vooral onder dit artikel.
Daarmee inspireer je weer andere moeders, dankjewel daarvoor.
Zo leren we van elkaar en kunnen we glimlachen om de herkenning.
Want hee, rommel en opruimen moeten we vooral niet te serieus nemen;)
Dankjewel voor het delen.
met lieve groet,
Conny
Wil je vaker zo’n Opruim-cadeautje in je eigen inbox?
Meld je dan aan voor de gratis Opruim-tips voor Moeders.
Wat leuk om te lezen! Is precies waar ik op het moment bij stil sta. Mijn zusje bewaart alles. Haar kinderen koken op het kooktoestelletje waar zij als kind op had gekookt. Ik had de mijne allang weggedaan. Maar de pannetjes voor op dit kooktoestelletje niet. Die bewaarde ik, want ze waren zo schattig. En daar had ik fijne herinneringen aan. Daar zouden mijn kinderen later vast mee spelen. Helaas. Mijn zoontje heeft er maar heel weinig mee gespeeld en is er nu te oud voor.
Mijn zusje vertelde nu dat haar pannetjes voor op dat kooktoestelletje verbrand zijn. Dat ze nieuwe pannetjes heeft die eigenlijk niet zo goed werken.
Wat zal ik met mijn pannetjes doen? Bewaren voor eventuele kleinkinderen? Voor mijn eigen gevoel om later terug te kijken van: “och ja, wat zijn ze schattig”…
Of zal ik ze doorgeven aan mijn zusje? Zodat haar kinderen er nu nog mee kunnen koken? Ik kies voor dit laatste. Zonde om ze ongezien op zolder te laten liggen voor ooit een “och ja” moment.
Eigenlijk geldt hetzelfde voor mijn barbies en al de barbiespulletjes… Mijn zoontje speelt er niet mee. Voor kleinkinderen bewaren? En voor dat “och ja” moment later? Of doorgeven aan kinderen die er nu heel veel plezier van kunnen hebben. Een asielzoekerscentrum misschien? Ik ga waarschijnlijk kiezen voor doorgeven. Maar op 1 of andere manier voelt dat best wel als een afscheid. Als loslaten. Wat als ik er later veel aan heb om ze nog een keer te zien? Want zo ver gaat dat…
Ja, het dient mijn doel om een heel overzichtelijk opgeruimd huis te hebben met ruimte. Ja, het is fijn als er mee gespeeld wordt in plaats van op zolder te liggen.
En ja, later, als ik groot ben, dan zitten die herinneringen vast in mijn hart. En kan ik genieten van dat overzichtelijke huis met spullen erin waar ik echt mee bezig wil zijn…
Een onderwerp van afgelopen week. Dankjewel voor dit stuk over de zwembandjes. Ik heb besloten :-).
Dank je wel, Susan!
Wat beschrijf je dat mooi, alles wat er dan door je heen gaat wanneer je zo over die spulletjes nadenkt en voelt wat goed is.
En zeker is het een afscheid, en loslaten.
Maar zoals je het schrijft voelt het ook als een soort eerbetoon aan de spullen waar jij zelf zoveel plezier van hebt gehad.
Een eerbetoon dat ze nu weer verder mogen ‘spelen’ met andere kinderen.
lieve groet, Conny
Als je een heel sterke tweede kinderwens hebt maar het zwanger worden en blijven nogal een uitdaging is, wil het wel eens gebeuren dat je wat langer vasthoudt aan de kinderwagen (hoewel zelden gebruikt), alle kleertjes (positie en kinder), de kolftas met inhoud, de draagdoeken (en er zelfs eentje bijkoopt)… en de rest. En dan… gebeurt er na 5 jaar alsnog een wonder en ben je supergelukkig met het feit dat je al die uitgaven nu niet opnieuw hoeft te maken. Een hele zorg minder én dus tijd over om eens goed door al het andere huisraad te gaan voor nummer 2 er is. Zit er nu middenin. De kringloop en de afvalwerf zijn blij met ons 😉
Irene, wat een mooie reden om spullen nog een tijd te bewaren!
Wat een geluk en wat fijn voor jullie dat je het nu allemaal een tweede keer kan gebruiken…
Gefeliciteerd met jullie nummer 2;)
lieve groet,
Conny