Het maakte me meteen nieuwsgierig.
Ook door de reacties van mensen toen ik vertelde over dit boekje.
Alleen al dat ‘doodgaan’.
Daar willen we vaak toch liever niet aan denken.
Of mee bezig zijn.
Daar heeft de schrijfster van het boek, Margareta Magnusson, geen enkele moeite mee.
Zij is beeldend kunstenaar en ‘ergens tussen de tachtig en honderd jaar oud’ zoals ze zelf schrijft.
Margareta heeft in haar leven al heel wat opgeruimd nádat iemand is doodgegaan.
Na de dood van haar moeder, haar schoonmoeder, haar echtgenoot.
En nu is ze zelf aan het opruimen vóór haar dood.
Döstädning heet dat dus in het Zweeds.
Een samentrekking van Dö (‘dood’) en städning (‘opruimen’).
Het betekent dat je je spullen ordent tegen het einde van je leven.
‘De edele Zweedse kunst van Döstädning‘ is dan ook de passende ondertitel van het boek.
Zadel je kinderen niet met die last op.
Zonder omhaal schrijft Margareta dat je vooral niet moet denken dat iemand tijd zal willen – of kunnen – maken om te doen wat jij zelf eerder hebben nagelaten (je spullen opruimen), hoe dol ze ook op je zijn. Zadel hen niet met die last op!
Verantwoordelijkheid nemen voor je spullen.
Dat is waar dit hele boekje over gaat.
Of het einde nou in zicht is of nog lang niet.
Het boekje leest alsof Margareta bij je aan de keukentafel zit.
Ze deelt haar ervaringen met het opruimen van de spullen van anderen.
En met de 17 verhuizingen die ze zelf heeft meegemaakt.
Het is alles behalve somber of verdrietig.
De schrijfster deelt zo liefdevol en warm over mensen en hun spullen.
Over lange mensenlevens, over herinneringen, over dingen die van waarde zijn.
Het boekje beslaat ruim 40 korte hoofdstukjes vol met originele tips.
De meest uiteenlopende opruim-zaken komen zo aan de orde:
Wat te doen met ongewenste spullen (dus dingen die je kreeg maar die je niet wil)?
Hoe ga je om met verzamelingen en verzamelaars, of met hamsteraars?
De gevaren van de man cave.
Over foto’s en brieven. Nooit mee beginnen, altijd voor het laatst bewaren!
Wat doe je met je spullen?
Aan wie geef je die? En wanneer?
Geef je dingen nu al weg?
Of maak je een lijst waarop staat wat voor wie is?
Of misschien plak je briefjes op dingen zodat later duidelijk is voor wie het is.
Dit boekje geeft hier heel veel tips voor.
En: hoe breng je opruimen voor de dood ter sprake?
Bij je ouders of schoonouders?
Veel volwassen kinderen maken zich zorgen over de enorme berg spullen die hun ouders in de loop van jaren hebben verzameld.
Ze weten dat zij er voor zullen moeten zorgen als hun ouders dat niet meer kunnen doen.
Aan deze gevoelige vraag heeft Margareta een heel hoofdstukje gewijd met tactvolle tips.
Wat is nou werkelijk waardevol voor jou?
Niemand anders dan jij kan die vraag beantwoorden.
Dat lees je ook uit alles in dit mooie boekje.
Door het hele boekje staan kleine illustraties van Margareta.
Haar tekeningen lijken wel weggelopen uit een kinderboek.
En geven döstädning iets vrolijks en luchtigs.
En heel belangrijk: dit boekje geeft geen systeem.
Of een opruim-methode.
Met een stappenplan, opdrachten en oefeningen…
Wat het mij wél gaf was een heel rustig ‘gevoel van waarom’.
Ik zag ineens nog duidelijker waarom ik nooit zal ophouden met opruimen.
Met dingen weg doen.
En weggeven.
Het voelt voor mij niet meer dan natuurlijk.
Mijn Beppe (mijn Friese oma) gaf heel makkelijk dingen weg.
Wanneer een kind of kleinkind zei ‘Wat een mooi … (fotolijstje, boek, sjaaltje)” dan kon ze zomaar vragen ‘Wil je het hebben?”
Haar motto was Liever met de warme hand dan met de koude hand.
Of anders gezegd: dan kan ik met eigen ogen zien dat jij er blij mee bent.
Ze gaf het met liefde weg.
Dat raakt me nog steeds als ik dit zo schrijf.
De gevoeligste spullen als laatste.
Aan het einde van het boekje schrijft Margareta over foto’s en geschreven woorden.
Meer nog dan bij spullen gaan die allemaal over gevoelens!
Het kostte veel tijd, ze moest lachen en ze moest huilen toen ze haar oude brieven herlas en foto’s bekeek.
En dan schrijft ze:
Hoe meer ik me met opruimen bezighoud, des te dapperder ik word.
Ik vraag me vaak af: wordt er iemand gelukkiger van als ik dit bewaar?
… Maar voordat het in de versnipperaar gaat, heb ik even de tijd genomen om bij een gebeurtenis of gevoel, goed of kwaad, stil te staan en weet ik dat het deel uitmaakt van mijn levensverhaal.”
En hier zit voor mij de essentie van dit mooie boekje in.
Spullen loslaten en toch nog weten en voelen dat de herinnering deel uitmaakt van je levensverhaal.
Een waardevol, liefdevol boekje.
Om te lezen.
En weer door te geven.
En dát is wat ik ga doen.
Ik geef een exemplaar van dit boekje weg.
(De winactie is inmiddels afgelopen.
En het boek is gewonnen door Ilona!
Gefeliciteerd en veel opruim-plezier met Margareta Magnusson.)
Mocht je het boekje nou voor jezelf of iemand anders willen kopen of lenen, zoek dan op de nieuwe titel ‘De edele Zweedse kunst van het opruimen’ of op ISBN 9789403124506.
En steun dan alsjeblieft de plaatselijke boekhandel in plaats van de grote online-boekenjongens… via Libris bijvoorbeeld.
met lieve groet,
Conny
Wil je iedere week zo’n Opruim-cadeautje in je eigen inbox?
Meld je dan aan voor de gratis Opruim-tips voor Moeders.
Hi Conny, ooit heb ik dit boekje in het Engels online gelezen.
Maar het gevoel dat het mij bracht is inmiddels stilletjes weggeëbd.
En dat vind ik heel jammer. Daarbij heeft het in het Nederlands denk ik meer impact.
In het kader van opruimen zou ik het – na het lezen – graag doorgeven aan iemand die dat ook nodig heeft.
Zo blijft het niet in mijn boekenkast staan (die ik – na de kleding – ga aanpakken) maar wordt de boodschap zo doorgegeven.
Hallo Conny,
Het was heel moeilijk om het huis van mijn ouders leeg te ruimen na hun dood, het was ook nog eens het huis waar ik geboren en opgegroeid ben.
Het boekje spreekt mij aan om in mijn huis op te ruimen zodat mijn kinderen het makkelijker hebben “straks” .
Mijn probleem… ik kan moeilijk afstand doen van spullen en misschien helpt het boekje mij en generaties na mij.
Leuk dat je ook meedoet, Janny.
En dat je wil opruimen om het je kinderen makkelijker te maken…
Daar zullen ze je ooit dankbaar voor zijn!
lieve groet,
Conny
Hi Rory, leuk dat je meedoet. En mooi dat je het boekje na het lezen weer wil doorgeven, daar word ik blij van;)
lieve groet,
Conny
Mijn ouders zijn erg bezig hiermee met gezin van 8 kinderen zijn er veel spullen Zij willen niet dat wij straks met hun ” troep” zitten Dit heeft mij aan het denken gezet Als je al zoveel verdriet hebt kun je dit er niet ook nog bijhebben
Dag Marian, dat klopt wat je zegt, bij zoveel verdriet is dat opruimen dan wel een grote belasting…
lieve groet,
Conny
Jeetje, toeval bestaat niet. Ik had het er vandaag met mijn man over en gisteravond met mijn zusje.
Wij willen ons mam van 83 graag dichtbij ons hebben, haar zorg en steun bieden, ergens samen gaan wonen, met haar kleinkinderen om zich heen en belangrijker nog, vrij van alle ballast die ze haar leven lang verzameld heeft en geen afstand van kan doen.
Haar te volle bovenwoning, diverse malen hulp geboden, helpen opruimen, proberen bewust te maken van de druk die het geeft.
Jaren geleden heb ik uitgesproken dat het me benauwt en ik er niet meer wilde komen.
Als we elkaar zagen, was dat bij haar zomerverblijf of bij ons.
Ik mis haar, de vrouw, mijn moeder, zónder al die spullen.
En wat laat ze straks achter voor haar kinderen?
Hoe maak ik dit weer bespreekbaar, zonder in conflict te komen?
Veel vragen. Het boekje is daarbij misschien een ingang…
Wat bijzonder, Irene, dat dit boekje dan nu zo aansluit op waar jullie mee bezig zijn. Geen makkelijke situatie voor jullie. Het bespreken is dan inderdaad de allereerste stap. Daar vinden jullie vast een weg in, zonder in conflict te komen. Misschien wel met dit boekje….
lieve groet,
Conny
Mijn vader was een enorme verzamelaar.
Als hij een schroefje op straat zag liggen, stapte hij van zijn fiets om het op te rapen, want ‘het kon nog eens van pas komen’.
Op zolder lag dit alles zo opgestapeld dat hij er zelf amper meer bij kon.
Gelukkig zijn we met acht broers en zussen.
Dus toen onze vader was overleden hebben we met z’n allen de zolderkamer opgeruimd.
Een paar dingen hebben we als ‘museumstukken’ bewaard.
Zelf heb ik ook wel wat van het bewaarvirus geërfd.
Mijn partner is het tegenovergestelde en gooit juist supermakkelijk dingen weg, ook wel té gemakkelijk naar mijn idee.
Wat je schrijft over het boek ‘Opruimen voor je doodgaat’ speekt mij erg aan en gaat ons vast helpen om een mooie balans te vinden!
Hej Marianne,
wat leuk dat je meedoet!
Mooi hoe jij en je partner dan zo verschillend zijn in het bewaren of wegdoen van spullen. Volgens mij kun je dan allebei van elkaar leren.
Wie weet, met dit boekje als inspiratie voor die balans die je noemt.
lieve groet,
Conny
Hoi Conny,
Ik ben best wel een verzamelaar van spullen met herinneringen.
Van mijn oudste dochter heb ik alles bewaard, zelf papiertjes waar maar 1 streepje op staat.
Bij mijn tweede dochter was het iets makkelijker om iets weg te doen.
Alle babykleertjes heb ik nog en zelfs haast alle schoentjes. Inmiddels zijn mijn meiden 13 en 8. Van mijzelf van vroeger heb ik ook nog het nodige.
En er komt steeds meer bij. Het huis barst bijna uit zijn voegen.
Ik zou heel graag, met hopelijk, hulp van het boekje spullen leren loslaten.
Want ik wil niet dat als ik er niet meer ben, mijn meiden alles moeten uitzoeken en weggooien.
Hoi Ilona, leuk dat je ook meedoet.
Leren om spullen los te laten, voor je dochters… wat een mooi cadeau zou dat voor ze zijn. Onbetaalbaar, als je het mij vraagt.
lieve groet,
Conny
Beste Conny, wat een cadeautje weer van jou in mijn inbox!
Fijn dat je weer terug bent 🙂
Bij de titel van het boekje denk ik gelijk aan mijn man, de oudste broer van zijn gezin van herkomst.
Zijn vader stierf in 2010 en hij en mijn schoonmoeder waren meer dan 40 jaar getrouwd, én verzamelaars.
Onze zoon en ik houden van opruimen en zeker ook van bewaren 🙂
Samen met ook ons pleegzoontje zijn we vlak voor de lente verhuisd naar een groter huisd en wát hebben we de veelheid aan spullen ervaren…!
In het voorjaar viel mijn schoonmoeder en brak een nekwervel.
Om thuis verder te kunnen revalideren had mijn man heel veel te regelen en er was ook heel veel op te ruimen.
Niets ‘mocht’ weg van mijn schoonmoeder en een aantal spullen wilde ze niet meer in haar huis bewaren maar in ons nieuwe grote huis.
Mocht het boekje mij gegeven zijn, dan schenk ik het aan mijn man én zijn moeder.
Ik gun ieder ander het boekje en schaf het aan, wat een mooie illustratie ook op de voorzijde.
Warme groet, Caro
Dag Caro, dank voor je lieve woorden. Ik vind het ook heel fijn om weer ’terug’ te zijn.
Wat mooi dat je dit boekje graag wil winnen om weer weg te geven.
Het zij je net zo gegund als ieder ander, dus wie weet…
warme groet terug, Conny
Geen lang verhaal hier, maar als ik dood ga is er veel te veel om op te ruimen. Dus ik wil graag vóórdat ik eind dit jaar 64 wordt, het zelluf doen!
Kan daar wel wat hulp bij gebruiken. De plm 10 opruimboeken welke ik de afgelopen 20 jaar heb aangeschaft en gelezen hadden allemaal nèt niet de sleutel, die voor mijn gevoel in dit boek wel aanwezig is.
Dag Inez, leuk dat je ook meedoet.
Wat jammer dat je steeds nét niet de sleutel hebt gevonden die jou helpt om op te ruimen. Geef niet op, blijf doorgaan, je gaat het zeker vinden!
lieve groet,
Conny
Beste Conny, ik zou dit boekje heel goed kunnen gebruiken om zelf te lezen en dan door te geven aan mijn moeder.
Mijn vader is al een jaar of tien hulpbehoevend en mijn moeder zorgt nog steeds voor hem.
Ik merk steeds meer dat ze last heeft van alle spullen die ze samen hebben verzameld en waar ze nu in haar eentje niets meer mee kan.
Al die “rommel” kost tijd en neemt ruimte in die mijn vader zo broodnodig heeft om nog een beetje te kunnen bewegen zonder te struikelen.
Ook worden steeds weer spullen bijgekocht omdat het door de overvolle kasten moeilijk is om te zien wat ze al in huis hebben.
Ik probeer regelmatig te helpen met opruimen, maar de klik dat hun spullen niet de verantwoordelijkheid zijn van hun kinderen is er nog niet.
Ik hoop dat dit boekje de omslag gaat zijn.
Het is ook niet te dik, dus geen grote opdracht om het te lezen.
Beste Gerarda, fijn dat je meedoet, voor jezelf en vooral voor je ouders.
Verdrietig om te zien hoe spullen en ‘rommel’ zo’n belemmering gaan vormen voor je ouders. Je gunt het ze zó dat het anders is en je weet ook dat dat kan.
lieve groet, Conny
Ik vind de titel van deze uitgave zooooo mooi!
Hi Anneke,
dank voor je spontane reactie!
En ik ben het helemaal met je eens.
lieve groet, Conny
Hallo Conny, het thema van dit boekje houdt mij al enige tijd bezig… Ik zie er nu al tegenop om ooit het huis van mijn ouders te moeten leegmaken. Gelukkig zijn we zover nog niet en genieten we van elkaar ieder moment dat het kan. En ik weet nu al dat ik het anders wil voor mijn 2 dochters! Bij mij is er echter een hemelsbreed verschil tussen weten en effectief doen, en daarom zou ik superblij zijn met dit boekje. Vooral de “gewone, luchtige” aanpak van dit moeilijk gegeven is een invalshoek die mij aanspreekt, en mij weer een duwtje in de juiste richting geeft. Wie weet? En langs deze weg ook een dank je wel voor alle info en inzichten die je geeft, het is altijd prettig om te lezen! Groetjes, Reinhilde
Dag Reinhilde, fijn dat je meedoet.
Terwijl ik lees wat je geschreven hebt, zie ik ineens een keten van generaties voor me. Met huizen vol spullen die door kinderen leeggemaakt moeten worden. Maar jij kunt die keten doorbreken.
Het kan stoppen bij jou. Voor je dochters, zoals je schrijft. Een betere motivatie is er niet, volgens mij.
En dank je wel voor je lieve woorden.
Daar doe ik het voor: dat jij en alle andere lezeressen iets hebben aan mijn kennis en ervaring.
lieve groet,
Conny
Ha Conny,
Mede opruimmoeder. Heb zelf 6 kinderen en wil ze nu stap voor stap toch gaan leren dat ze niet alles bewaren kunnen ….Vind het alleen superlastig omdat wij dat zelf nooit geleerd hebben en het allemaal aardige verzamelaars zijn. Ouders , Schoonouders. Zou graag dat boekje willen winnen om de lessen daaruit door te kunnen geven aan de volgende generatie….
Hartelijk verbonden groetjes arianne
Ha Arianne, leuk dat je ook meedoet. Voor je kinderen, de volgende generatie. Een mooiere motivatie is er toch niet?
Zoals ik bij Reinhilde, hierboven, ook schreef: jij kunt de keten van verzamelaars gaan doorbreken. Bij jou en bij jouw kinderen kan het stoppen.
lieve groet, Conny