Rommel is een wachtend besluit.
Het is een stapeltje angst voor een toekomstig gemis.”
Deze tekst had een klant al maanden op een prikbord hangen.
Ze had het uit een krant of tijdschrift gescheurd.
De tekst raakte haar, ze wist niet eens precies waarom.
Ze wist wel dat het heel wáár was voor haar.
Nadat ze het maandenlang iedere dag gelezen had (het hing op het prikbord in het kleinste kamertje!) wist ze dat het tijd was om iets te gaan doen aan de rommel in haar huis.
Een buitenstaander zou niet zeggen dat ze echt rommel in haar huis had.
Het leek ogenschijnlijk opgeruimd en netjes in haar huis.
Maar zelf wist ze wel beter.
Als werkende alleenstaande moeder had ze ‘gewoon’ al heel erg lang geen tijd en puf meer om echt op te ruimen.
Ze kwam niet verder dan dat wat voor het oog zichtbaar was.
Als er mensen kwamen was het altijd netjes en gezellig in de woonkamer en in de keuken.
Er waren in de loop van de jaren zo veel spullen in haar huis beland.
Spullen die gekocht, gekregen, gevonden en gemaakt waren.
Spullen waar ’toen’ een besluit over genomen moest worden.
Maar dat kwam er niet van.
Te moe, geen puf om over na te denken, misschien bang om een verkeerde beslissing te nemen?
Als ze deze spullen ‘later’ tegenkwam wist ze ook wel dat ze er toch iets mee moest doen.
Maar wat dan en HOE dan? Ze wist het niet.
En daardoor namen al die ‘wachtende besluiten’ meer en meer ruimte in haar huis in.
Al ruim 20 jaar woonde ze in hetzelfde huis.
Al jaren geen verhuizing die vroeg om uitzoeken, ordenen, loslaten en wegdoen.
Haar huis voelde vol maar de maat was nu ook vol!
Ze verzamelde al haar moed en besloot dat ze nu echt ging opruimen.
Ik noem haar een wijze vrouw én een moeder met lef! Net als al mijn klanten:)
Ze heeft geleerd in en door haar leven, in haar jeugd en alle jaren daarna.
En al die ervaringen hebben haar gebracht waar ze nu is.
Nu stond ze weer op een soort kruispunt in haar leven, stelde ze zichzelf weer de belangrijke vragen.
Ze wilde meer duidelijkheid over waar ze naar toe wilde.
Over wat ze werkelijk wilde vanaf dit punt in haar leven.
In ieder geval meer rust in haar hoofd en huis…
Weg met de chaos.
En om die duidelijkheid en rust te krijgen voelde ze dat het ook nodig was om de tastbare ballast in haar huis aan te pakken.
En het was nodig om vooral veel spullen los te laten.
En dat hebben we gedaan!
Beter gezegd: dat heeft ze zelf gedaan…
Als rommel een wachtend besluit is heeft ze heel veel knopen doorgehakt.
En ontelbare vuilniszakken en dozen met spullen naar de kringloopwinkel of een goed doel gebracht.
Ze ging afwisselend een dag met mij en dan weer weken alleen aan de slag.
Nu naderen we de echt heel oude rommel.
En die staat op de zolder!
Ze weet zelf bijna niet meer wat er allemaal op de zolder staat en ik natuurlijk al helemaal niet.
En daardoor voelt het alsof we binnenkort op een soort ontdekkingstocht gaan met z’n tweeën.
Zelf heeft ze al gezegd dat waarschijnlijk álles wat daar staat weg kan.
Haar kennende verwacht ik dat we eindigen met een lege zolder:)
En dat alles aangewakkerd door die 14 woorden op dat stukje papier.
En nu wil ik heel graag van jou horen.
Is rommel bij jou ook een wachtend besluit?
Of een stapeltje angste voor een toekomstig gemis?
Schrijf het vooral onder dit artikel.
Daarmee inspireer je weer andere moeders, dankjewel daarvoor.
Zo leren we van elkaar:)
Dankjewel voor het delen.
met lieve groet,
Conny
Wil je iedere week zo’n Opruim-cadeautje in je eigen inbox?
Meld je dan aan voor de gratis Opruim-tips voor Moeders.
Ik heb net hetzelfde probleem. De kinderen zijn het huis uit. De spullen blijven achter. En dan begint het pas. Emotioneel zwaar… wat mag weg, wat kan weg. En daar begint beetje bij beetje de “rommel”.
Ik wil er van af!
Stapels goede kinderboeken en mooi speelgoed en spelletjes. Heb jij die ook nog? die kun je toch niet zomaar wegdoen vond ik. Kinderen bewaren soms goede herinneringen aan een boek en uit andere boeken hebben ze veel geleerd. Dat kan ik toch niet beslissen vond ik. Daarom bewaarde ik ze op de voorzolder in een boekenkast samen met een aantal spelletjes en mooi speelgoed.
Later, toen ze beide uit huis waren heb ik ze niet lang daarna allebei uitgenodigd om samen ( zonder mij) hun kinderboeken en andere dingen uit te zoeken die ze graag wilde bewaren. Ik heb ze duidelijk gemaakt dat wat ze niet wilden ( boeken en de rest) onherroepelijk naar de kringloop of een schoolbibliotheek gaat. Ze hebben uren op zolder gezeten, heel wat herinneringen kwamen naar boven, als ik heb ze beneden horen gieren van het lachen.
Beide kinderen kwamen met een stapel favorieten naar beneden.
Daar heb ik ze van een flinke tas voorzien waarin ze hun ‘schatten moesten meenemen naar hun eigen woonruimte.
Zonder ook maar een greintje schuldgevoel heb ik de rest weggegeven.
Wat een opruiming was dat voor me. Loslaten op alle niveaus. Ik kijk daar nog met grote tevredenheid op terug.
Goedkope prullaria gooide ik altijd zelf al weg. Die werd nooit gemist.
Roosje, dat lijkt me ook heel emotioneel.
Je kinderen het huis uit, een afsluiting van zo’n belangrijke periode in je leven.
Jij wil verder, en daar zijn dan al die tastbare ‘sporen’ van je kinderen.
Om daar keuzes in te maken, dat is een heel proces.
Ook wel goed om dat proces aan te gaan, om zelf zo weer verder te kunnen.
Een wachtend besluit in mijn geval.
Ook dat stukje raakte mij en ook ik kan de vinger er niet op leggen.
Dank voor het delen, inspirerend!
Groet Ingrid
Graag gedaan, Ingrid!
Ik hoop dat dát wat je raakt ook wat in beweging brengt bij jezelf.
Dat zou fijn zijn…
Lieve groet, Conny
Absoluut waar. Ik hik alleen steeds tegen het ‘wanneer’ aan.
Mijn lijf staat max 30 minuten opruimen toe… en die tijd heb ik nodig voor de ‘normale’ noodzakelijke dingen.
Zucht…
Dat kan heel frustrerend zijn… om de energie er niet voor te hebben.
Dan ben je al blij dat je de noodzakelijke dingen kan doen binnen de grenzen van je energie/tijd.
Wat misschien helpt is tegen jezelf te zeggen “ik heb hier nu geen energie voor, nóg niet”.
Dan laat je open dat dat in de toekomst wel gaat gebeuren, dat je in de toekomst die energie wel gaat hebben.
Wie weet komt er iemand op je pad die je gaat helpen met opruimen?
Hoi ik heb mee zitten lezen en ik zit te hikken tegen het opruimen, sinds mijn moeder is overleden. Ik ben chronisch ziek heb vaak mindere dagen dat ik niet vooruit kan komen. Ik doe werken op dagbesteding van UniK dat is zooo leuk!!!
Maar ook erg vermoeiend waardoor ik ook niet aan opruimen toe kom.
Ik heb begeleiding van UniK die helpt wel mee om af en toe een lade of een schap in een kast op te ruimen.
Ik heb net de huiskamer gestoofd en ben al Total los.
Hebben jullie tips voor mij ik woon met mij kat alleen in een vrijstaand huis.
Groetjes van Marja