In 2020 heb ik Rina geholpen om haar ouderlijk huis op te ruimen, na de dood van haar vader.
Rina is enig kind en woont dicht bij haar ouders. Rina is gescheiden en heeft een zoon van 18 jaar.
Rina’s vader overleed eind 2019 na een lang en intensief ziekbed waarbij zij veel mantelzorg op zich had genomen.
Precies in een tijd waarin ze zelf nét verhuisd was en hoopte rustig haar eigen huis op orde te krijgen.
Dát heeft ze geparkeerd tot ze weer meer aandacht en tijd vrij zou hebben.
Maar dat duurde langer dan ze gehoopt had.
Na de dood van haar vader ging haar moeder namelijk ineens hard achteruit.
Vervolgens kwam corona.
Na maanden van – wederom – mantelzorg door Rina werd haar moeder tijdens de eerste lockdown in een verzorgingshuis opgenomen.
Geen tijd om te rouwen: opruimen
Een hele opluchting voor Rina. Maar tijd om te rouwen over de dood van haar vader en de ziekte van haar moeder was er amper.
Want nu was er ook nog de zorg voor het huis van haar ouders. Een koophuis dat verkocht moest worden.
En voordat het überhaupt te koop gezet kon worden, moest er eerst opgeruimd worden.
Ga er maar aan staan… in je eentje.
Alsof ze het imperium van haar ouders afbrak
Bijna 25 jaar hadden haar ouders in het huis gewoond.
Beide heel creatieve en handige mensen met allerlei hobby’s.
Haar moeder en haar vader hadden allebei een kamer voor hun hobby en de bijbehorende spullen.
Daarnaast was er de garage, het domein van de vader van Rina.
Met een werkbank en veel gereedschap.
En niet te vergeten: alle bewaarde plankjes, latjes, schroefjes, plaatmateriaal, ijzer…
Zie je het voor je?
Rina’s ouders waren ooit met niks begonnen in de jaren ’50.
Ze konden alles maken en alles repareren en van ‘niets’ toch altijd weer ‘iets’ maken.
Rina had het gevoel dat ze alles wat haar ouders samen hadden opgebouwd moest afbreken.
“Alsof ik een imperium afbrak”, dat is wat ze letterlijk daarover zegt.
Dit vond ze heel zwaar, vooral omdat ze het toch vooral alleen moest doen.
Er was wel veel hulp van ooms, tantes, neven en nichten.
Maar het overzicht, alle beslissingen, de volgorde, overleggen met de makelaar…
Dat kwam toch op haar bordje.
Uiteindelijk kostte het haar zoveel energie, het ging niet meer.
Ze riep mijn hulp in.
Ze zag door de bomen het bos niet meer
Rina had vooral behoefte aan iemand om mee te ‘sparren’.
Samen het grote geheel weer overzien.
Iemand die haar hielp de moed niet te verliezen.
Maar ook gewoon iemand met een grote auto die heel veel spullen wegbracht.
Ik bén wat keren met een volle auto naar de kringloopwinkel gereden.
Of naar het afvalscheidingsstation.
Na een paar maanden was het huis klaar voor de fotograaf en werd het op Funda gezet.
Toen het huis verkocht was hebben we het huis helemaal leeg gemaakt voor de oplevering.
Inmiddels zijn we ruim 9 maanden verder
En nu gaan we door met opruimen in Rina’s eigen huis.
Daar liggen naast haar eigen spullen na haar verhuizing ook nog:
– De spullen die haar moeder wil houden maar die niet in haar kamer in het verzorgingshuis passen.
– De spullen die Rina wil houden, als herinnering aan haar vader en moeder.
– En de spullen waar Rina geen beslissing over kon nemen en die ze nog niet weg kon doen.
Er is dus nog wel wat werk aan de winkel. En natuurlijk gaat de zorg voor en om haar moeder ondertussen ‘gewoon’ door.
Als ik Rina vraag om terug te kijken op het opruimen van het huis van haar ouders, is dit wat ze daarover wil delen:
Ik vond het een hel om te doen.
Het was echt @#$%.
Je wordt zó in dat proces ‘geflikkerd’.
Ik moest het doen, onder tijdsdruk, in zo’n verdrietige tijd.
Er was niet eens tijd om te rouwen.
Het heeft mij heel veel energie gekost.
Het raakte me emotioneel maar ook fysiek.
Ze voegt daar aan toe: “Weet je, we hebben allemaal veel te veel spullen.
Oude mensen hebben nóg meer.
Als ze de oorlog en de jaren daarvoor of daarna hebben meegemaakt…
Toen hadden ze bijna niks en daardoor kunnen ze nu moeilijk spullen weg doen.
Maar wij kunnen hiervan leren.”
Ik wil dat mijn kind dit niet hoeft te doen met mijn spullen later.
Rina is heel resoluut:
“Vaak wordt gebagatelliseerd waar mensen hun kinderen mee opzadelen.
Heel egoïstisch eigenlijk.
Het kost zoveel energie en emotie om op te ruimen na iemands overlijden!
Naast de ‘gewone’ rouw, áls je daar al aan toe komt doordat alle aandacht naar het opruimen moet.”
3 tips om dit zelf anders te doen
Rina heeft 3 tips voor iedereen die haar kinderen niet wil opzadelen met zo’n emotioneel en fysiek zware klus.
Samengevat:
- 1. Doe nu al weg, maakt niet uit hoe jong of oud je bent.
- 2. Doe méér weg.
- 3. Doe nóg meer weg.
Dit bedoelt ze met een knipoog maar tegelijkertijd ook bloedserieus.
En het zóuden mijn woorden kunnen zijn, dat snap je wel.
Maar voor jou is het niet zo belangrijk wat Rina of ik hiervan vinden…
We zijn allebei benieuwd naar wat jij hiervan vindt.
Misschien raakt het verhaal van Rina je wel persoonlijk.
Heb jij dit al eens meegemaakt?
Heb je na het overlijden van je vader, moeder of iemand anders een huis moeten opruimen? Hoe heb je dat ervaren?
Of heb je dit nog niet meegemaakt? En zie je hier dan niet/wel tegenop?
Schrijf het vooral onder dit artikel.
Daarmee inspireer je weer andere moeders.
Zo leren we van elkaar, met een glimlach of een traan van herkenning.
Dankjewel voor het delen.
En word je blij van dit artikel?
Wil je vaker zo’n Opruim-cadeautje in je eigen inbox?
Meld je dan aan voor de gratis Opruim-tips voor Moeders.
En deel het vooral met andere moeders die je ook minder rommel gunt.
Mooi geschreven Conny en wel herkenbaar, met als groot verschil dat ik het samen met mijn zeven broers en zussen kon doen. Dat gaf een samenbindend gevoel en had ik niet willen missen. Het opruimen van het huis van mijn schoonmoeder samen met mijn partner, enig kind, was ook een mooi proces. Het werd langzaam moeders huis, het huis en toen ons huis.
Dank je wel, Marianne. Mooi wat je beschrijft, dat het delen van dit proces met je broers/zussen een samenbindend gevoel gaf. Fijn dat dat bij jullie zo is gegaan. En samen met je partner het huis van je schoonmoeder opruimen, dat was dus weer anders. Het opruimen na iemands dood is dus nooit hetzelfde…
Heel herkenbaar verhaal. Ik en mijn broer hebben een behoorlijke tijd gemantelzorgd voor onze dementerende moeder, onze vader was al in 2011 overleden. Zij is vorig jaar in augustus overleden. Het opruimen hebben we samen kunnen doen en ook mijn schoonzusje was er altijd bij om te helpen. We hebben 9 a 10 maanden gedaan over het uitruimen. Onze ouders hadden 60 jaar lang in dat huis gewoond en waren inderdaad de oorlogsgeneratie waarbij zuinigheid en “je weet maar nooit” centraal stond en ongeveer “alles” is bewaard. Inderdaad, ook latjes, schroeven, spijkers, inpakpapier, etc. We hebben alleen al 250 kilo papier van zolder gehaald aan bonnen, oude tijdschriften en ander archiefwerk. In elke kamer stonden vreselijk veel boeken, er stonden echt in elk hoekje spullen. Ik had tijd nodig, vond het emotioneel veel moeilijker dan mijn broer. Hij gaf me die tijd gelukkig. Ik moet zeggen dat ik het door de spullen gaan en alles bekijken ervaren heb als een deel van het rouwproces. Ik kwam veel herinneringen tegen, voelde me door de boeken soms ook heel dicht bij mijn ouders. Dat is natuurlijk voor iedereen anders. Ik kan me voorstellen dat dit hele proces alleen moeten doen enorm zwaar is. Er is zoveel wat door je handen moet gaan, je moet zoveel beslissingen nemen. Voor ons is het nu bijna klaar, het huis staat nu te koop. Ik ervaar wel bevrijding dat het klaar is en dat ik niet ieder weekend weer aan de slag hoef daar.
Ook ik moet nu in mijn eigen huis aan de slag, en ik ben helaas zelf behoorlijk behept met het bewaarvirus. Bedankt voor je tips om hierbij ook vast vooruit te kijken. Mijn zoon is 20, ik denk dat ik het hem inderdaad niet wil aandoen om er zoveel werk aan te hebben. En bedankt voor het delen van je verhaal, ik vind het toch fijn om dit ook eens van iemand anders te horen.
Succes met het bij elkaar krijgen en opbouwen van je energie en ook met het mooi en opgeruimd krijgen van je nieuwe huis!
Caroline, dank je wel voor het delen van jouw ervaring. Daarmee help jij ook weer, en geef je iemand het gevoel dat zij niet de enige is dit doormaakt of doorgemaakt heeft. Zoals je het schrijft kon ik ook helemaal invoelen hoe het huis van je ouders was en de spullen die zij hadden. En vooral: hoe dat voor jou voelde. Fijn dat het bijna klaar is nu. Succes (en plezier) met het aangaan van je eigen spullen!
Goedemorgen Caroline,
Dank je wel voor je reactie.
Conny heeft een scherp en duidelijk verhaal neer gezet over mijn ervaring met het huis leegruimen van mijn ouders.
Ik was en ben heel bij met haar vermogen om op de moeilijkste momenten in dit proces mij ! de juiste keuze te laten maken.
Inderdaad kan ik pittige uitspraken doen…. 😉 Vooral het klem gezet worden tussen zóveel spullen van een ander, je ouders !, waar ik honderden keren een keuze moest maken brak mij op. En aangezien ik een kind van die ouders ben en (dus) ook heel creatief ben…moet ook ik niet teveel willen houden en bewaren.
Conny noemde al ‘het afbreken van een imperium’. Ik voeg daar graag nog aan toe dat dit mooie imperium met zoveel liefde en toewijding door mijn ouders was gecreëerd. En dát deed mij veel pijn. Dat kon ik toch niet kapot maken? Ik hou van mooie dingen….
Terwijl ik dit schrijf schiet ik vol. Rouwverwerking.
Ik wil mijn proces rond dit onderwerp uiteindelijk positief gaan gebruiken naar het bewust behouden en loslaten (wegdoen dus 😉 van mijn spullen.
Rina, wat fijn dat je zelf ook reageert en er ook nog iets aan toegevoegd hebt. We zouden een boek kunnen vullen… met jouw ervaringen met het opruimen van het huis van je ouders. Dit onderwerp raakt emotioneel ook zoveel, het is echt belangrijk om hier over te praten. Dank dat ik jouw verhaal (een beetje) mocht delen! En wij gaan door in jouw huis;)
Heel herkenbaar. We hebben het nu ook al een paar keer gedaan. Alleen is het zwaar, maar als je het met een partner, broer of zus kan doen kan het heel verbindend werken. Alleen je moet wel de tijd en ruimte krijgen. Ook wij willen het onze kinderen niet aandoen. We zijn aards verzamelaars. Daarom hebben we besloten en we doen het ook al. Alle ruimtes in huis als kleine opruim projectjes aan te pakken. Kamer voor kamer en kast voor kast. Niet alles hoeft tegelijk en hoeft tegelijk beslist te worden. En het werkt. Het levert naast ruimte ook vele herinneringen en leuke discussies op. We doen er waarschijnlijk jaren over, maar dat geeft niet. Het is er ook niet allemaal in één dag ingekomen. We kunnen het iedereen aanraden. Marja
Dank je wel, Marja, voor het delen. Tijd en ruimte om op te ruimen is inderdaad van groot belang. Anders moet je onder druk beslissen en kiezen en is er misschien geen ruimte voor de emoties die het opruimen oproept.
Fijn dat jullie nu zelf stap voor stap jullie eigen spullen onder de loep nemen. Een mooi proces om zélf te doen.
Om iedereen aan te raden, dat neem ik ook mee, voor in een volgend blog.