Run jij stiekem ook een spullen-asiel?

Een noodkreet van een klant.
Over de stapels tijdschriften in haar vensterbank.

Die haar letterlijk bijna boven het hoofd groeiden.
Ze mailde me.

“Het begint op een heuse papierflat te lijken.
En dan al die oude Happinez’s in een grote mand naast de bank.

Pffff…
Waar ik nu allang niet meer ‘happy’ van word trouwens!”

We hadden het al vaker gehad over die tijdschriften.
Dan zei ze altijd “binnenkort zoek ik ze allemaal uit”.
Maar nu was ze het echt helemaal zat.

Het uitzoeken lukte almaar niet.
Of stelde ze het steeds maar uit?

Als ze nu niets deed zou ze echt ‘verzuipen’ in die bladen.
Want het werden er iedere week meer.

Ze kon ze heel moeilijk weg doen.
Het waren allemaal van die mooie en vaak ook nog dure bladen.

En in ieder blad stond nog wel iets dat ze graag wilde lezen.
Maar ze daadwerkelijk lezen?
Dat kwam er nou ‘gewoon’ niet van.

We hebben nog even heen en weer gemaild over de tijdschriften.
Het was helder:
Hiermee kon ik haar niet per mail of telefoon helpen.

Dit moesten we samen doen.
‘Live’.

En daar stonden we dan.
In haar woonkamer.

Er lagen inderdaad stapels en stapels tijdschriften in de vensterbank.
De bladen namelijk letterlijk het uitzicht op haar geliefde tuin weg.

Op het oog zag het er niet eens ongezellig uit.
Maar zij wist dat ze er gék van werd.

En dan die heel grote mand vol met tijdschriften naast de bank.
Om te lezen als ze ’s avonds lekker op de bank zat.
(Wat ze dus niet deed.)

Mooie bladen, dure en ‘bewuste’ bladen, hoor!
Buitenleven, Tuin&Co, Groei&Bloei.
Happinez, Flow, Seasons.
Ode, Genoeg, Gezondheid.

Dit was met recht een lees-achterstand van járen.
Die ze nooit meer ging inhalen.
Het was nu ook een opruim-achterstand van járen geworden.

Ze wist het al veel langer:
er moesten heel veel bladen weg.

Om te beginnen verzamelden we alle bladen.
Alle, a-l-l-e.
Uit het hele huis.

De stapels uit de vensterbank verhuisden naar het kleed voor de bank.
Die stapels waren zo zwaar en hoog.
We konden ze niet in 1 keer verplaatsen.

De grote mand naast de bank werd leeggehaald.
En de stapel bladen op het kleed groeide.

Op mijn vraag of er nog meer tijdschriften in huis waren kwamen er nog meer tevoorschijn.
Hier stond nog een tasje.
Nog een stapeltje in de kast.
Oeh, en daar ook nog een tasje.

Toen hadden we alle tijdschriften uit het hele huis.
Het waren er minstens 200.

En nu?
Nu kwam het echte werk.

Ze moest gaan voelen en beslissen.
Wat mocht blijven en wat mocht weg?
Eén voor één nam ze de bladen in haar handen.

Ik vroeg haar:
“Word je hier blij van?”
Of varianten op die vraag.

Wanneer ze twijfelde vroeg ik:
“Als je dit blad nú in de winkel zag liggen zou je het dan kopen?”

Ploink!
Daar viel een kwartje:)

Plotseling zag ze het.
Ze kocht vrijwel nóóit zelf bladen!

Bijna alle bladen had ze ooit gekregen.
Van vriendinnen, kennissen en familie.

Ze kóós helemaal niet voor die bladen.
Ze kwamen ‘gewoon’ haar huis binnen.
En zij liet dat al jaren ‘gewoon’ toe.

Ze runde eigenlijk een soort ’tijdschriften-asiel’.
Anderen wilden hun eigen tijdschriften weg doen.
En dachten dan “Ah, daar kan ik H. wel een plezier mee doen.”

Tja, en hoe gaan die dingen?
Een vriendin neemt een tasje bladen voor je mee.
“Ik dacht: dat is wel wat voor jou.”

En ze had nooit “Nee, dank je wel” gezegd.
Niet “Nee, dank je wel, ik heb al genoeg leesvoer.”
Niet “Nee, dank je wel, misschien kun je iemand anders er blij mee maken.”
Niet “Nee, dank je wel, ik ben juist zelf dingen aan het weggeven en aan het opruimen.”

Want ach, ze was er ook wel blij mee geweest.
In het begin.
Jaren geleden.
Als ze eens een mooi blad kreeg.

Maar nu?
Het was zo’n gewoonte dat ze die bladen kreeg.
En aannam.
Het kwam niet eens in haar op om daar ‘Nee’ tegen te zeggen.

Heel helder kon ze zien hoe die stapels ontstaan waren.
Dat had ze zelf laten gebeuren.
Onbewust.
En dáár was ze nu wel klaar mee.

Dat noem ik een ‘Nee/Ja’-sticker in je hoofd.
Als je die niet hebt…
slibt je huis in no-time vol met spullen.
Maar daarover een andere keer meer.

Nu was H. dus met terugwerkende kracht aan het kiezen.
Tot wel zes jaar terug.

‘Ja’, dit mag blijven.
‘Nee’, dit mag weg.

Het werd heel veel ‘Nee’.
Na een lange ochtend was het kleed leeg.

De papiercontainer was bijna niet meer te verplaatsen.
Zoveel kilo’s papier waren er in beland.
De buur-papiercontainer mocht gelukkig gevuld.

Uiteindelijk bleven er twee stapeltjes bladen over.
Twee stapeltjes ‘Ja’.

Die in mooie houten bakken mochten staan.
Niet in de vensterbank…

Ja, en nu hoor ik heel graag van jou.
Hoe zorg jij er voor dat je geen spullen-asiel runt?
Hoe zeg jij ‘Nee’ tegen spullen van anderen, hoe lief bedoeld ook?
Spullen die jij zelf nóóit zou kiezen.

Schrijf het vooral onder dit artikel.
Daarmee inspireer je weer andere moeders, dankjewel daarvoor.
Zo leren we van elkaar en kunnen we lachen om de herkenning.
Want hee, rommel en opruimen moeten we vooral niet te serieus nemen;)

Dankjewel voor het delen.

met lieve groet,
Conny