Waarom je herinneringen in je hart bewaart en niet op zolder.

“Oh, maar dat kan ik niet wegdoen, dat herinnert me aan…!”
Dit hoor ik bijna dagelijks.

Het herinnert je aan….
Eén van de meeste gehoorde redenen van moeders waarom ze dingen niet los kunnen laten en weg kunnen doen.

Dat ene ding brengt je in een milliseconde terug naar een ver of dichtbij verleden.

• Die kaal-gebeten bijtring: naar de tijd dat je dochter haar eerste tandjes kreeg.
• Dat mooie jurkje: naar de tijd dat je nog 1, 2 of 3 maten kleiner kon dragen.
• Die doos vol kleutertekeningen: naar de tijd dat je zoon nog heerlijk creatief was en niet urenlang achter zijn computer zat.
• Dat oude tentje: naar de tijd dat je nog zonder kinderen ging kamperen… ach ja.
• Die uitpuilende volgeplakte schoolagenda uit de brugklas: naar de tijd waarin je nog niet zoveel MOEST:)

En heel veel meer dingen die we alleen maar bewaren om de herinnering die het oproept.
We doen namelijk helemaal niets meer met die bijtring, dat te kleine jurkje, die tekeningen, het oude tentje of die brugklas-agenda.

Ohnee, we doen er wel wat mee: we geven al die dingen onderdak in ons huis.
Ze mogen onze waardevolle ruimte innemen.

We zorgen zelfs nog voor die dingen,
zorgen dat ze droog en schoon blijven
(of niet… getuige de stoffige of beschimmelde dozen op zolders, in schuurtjes en in kelders).

De grote grap is dat we zelden of nooit naar deze spullen kijken.

We bewaren ze om nooit, of misschien eens in de zoveel jaar, tegen te komen.
Wanneer we aan het verhuizen en/of OPRUIMEN zijn (ahum…) komen we ze misschien tegen en is er heel even dat magische moment van herinnering.

De herinnering die aan dat ding vastzit.
Het herinneren is dan puur toevallig, omdat we bijvoorbeeld die agenda van de brugklas ineens in onze handen hebben.

Maarrrr herinneren werkt ook buiten dat toeval om!
Zonder dat toevallige ding om me te helpen.

Wanneer ik er nu voor KIES om, laten we zeggen, aan mijn brugklas-tijd terug te denken,
dan zie ik onmiddellijk de school voor me,
het plein,
de fietsenkelder,
mijn nieuwe boekentas,
mijn mentor en leraar Engels in zijn vaste lokaal,
ohja, de regenjassen over de fietsen,
de roze koeken in de kantine,
thee met een ‘vel’ er op,
de conciërge in zijn glazen kamertje bij de hoofdingang,
altijd tegenwind,
het bord met de uren die uitvielen,
de bordeauxrode schoolsportkleren,
het paadje naar de sportzaal,
mijn beste vriendin die zo goed was in volleybal,
welke kleren ik droeg…

Het komt allemaal naar boven, zonder volgekalkte Ryam schoolagenda, want die heb ik allang niet meer:)

Zonder hulp van je bewaarde spullen kun je overal en altijd je herinneringen kiezen.
Waar en wanneer je maar wilt kun je putten uit je herinneringen, een soort levens-wijd web, nog beter dan het wereldwijde web, want je bent niet afhankelijk van bereik en stroom:).

Jouw herinneringen liggen veilig opgeslagen in je hart en niet op je zolder of in je kasten.
Daar liggen ze veiliger dan in de zwaarste kluis.

Ohja, en ik vergeet het belangrijkste nog!
Je hart is vele malen groter dan de grootste zolder:)

En nu hoor ik graag van jou.
Noem eens 2 dingen die je wel bewaart maar helemaal niet (meer) nodig hebt als herinnering?

Schrijf het vooral onder dit artikel.
Daarmee inspireer je weer andere moeders, dankjewel daarvoor.
Zo leren we van elkaar:)

Dankjewel voor het delen.

met lieve groet,
Conny